Fotonostalgic

Ostatnio z powodu braku możliwości i czasu na spotkania z moimi obiektami fotograficznymi, nie byłem w stanie kontynuować mojej standardowej rutyny twórczej. Takie warunki uniemożliwiały mi robienie portretów w sposób jaki byłem dotychczas przyzwyczajony. Doprowadziło mnie to do poszukiwań tematów alternatywnych, jednocześnie spokrewnionych z istotą człowieka.

Potrzebowałem czegoś bardzo konkretnego, rozpoznawalnego i jednocześnie przyciągającego uwagę. Ostatecznie zdecydowałem się na krzesła. Są ogólnodostępne, łatwe w ustawianiu i transporcie oraz są ściśle związane z naturą człowieka. Świetną cechą jest również ich różnorodność; można znaleźć (prawie) nieskończenie wiele wariantów krzeseł, dokładnie tak samo jak się to ma z ludźmi.

Krzesła są martwymi obiektami, co jednocześnie jest ich zaletą jak i wadą. Możliwość ich dowolnego ustawiania, w przestrzeni, bez konieczności uzgadniania z nimi czegokolwiek jest ogromnym plusem. Niestety jednak krzesło ma ograniczone możliwości układu względem człowieka, tym samym niemożliwe jest osiągnięcie określonych poziomów ekspresji charakterystycznych dla ciała ludzkiego; by maksymalnie wyeksponować temat krzesła, w zdjęciu, konieczne jest odpowiednie zestawienie go z jego otoczeniem.

Osobiście w celu podkreślenia istoty obecności krzesła w kadrze wykorzystuje przeważnie przestrzenie z dostępem do miękkiego światła. Pozwala to na wzmocnienie kontrastu między tłem a głównym tematem. Przepadam głównie za tłami zawierającymi estetyczne kształty, faktury bądź wzory (również uzyskiwane dzięki odpowiedniemu oświetleniu), dodaje to głębi fotografowanemu kadrowi. Mimo wszystko staram się dobierać otoczenie z ograniczoną ekspozycją formy; pragnę by głównym elementem reprezentującym formę w zdjęciu było krzesło.

Jeśli kadr nie działa (albo nie ma możliwości) z pojedyńczym krzesłem to wykorzystuję układ grupy krzeseł. Umożliwia to na wykorzystanie układów kadru o bardziej skomplikowanym przekazie i odmiennej kompozycji. Można wtedy ułożyć z krzeseł m.in swoisty ciąg (wariację) stanowiący podstawę dla linii diagonalnych zdjęcia. W takiej sytuacji zdjęcie oparte na kompozycji centralnej również może zostać wzbogacone o bardziej skomplikowany punkt skupiający uwagę; więcej krzeseł oznacza ostatecznie więcej możliwości i mniejsze ograniczenia ekspresji.

Istota ludzka w krzesłach objawia się w ich istotnej roli w życiu człowieka. Kadr pustego krzesła przez sprzeczność, niespełnianie własnej funkcji, zwraca uwagę na pierwiastek ludzki przez zasadniczy brak człowieka na zdjęciu. Zaprzeczenie człowieka świadczy jednocześnie o podświadomym istnieniu człowieka który stanowi istotę wspomnianego mebla.

Pełną galerię moich zdjęć krzeseł można zobaczyć tutaj.

Napisał: Makao